Eκπτώσεις; Ούτε να το σκέφτεσαι για τον εαυτό σου!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Το φθινόπωρο μας καλημερίζει, ξεπροβάλλει απ’ το παράθυρό μας, φυσά το αεράκι του, … τσακώνεται με το καλοκαίρι, σε μια μάχη για επικράτηση του δυνατότερου. Το καλοκαίρι δεν φεύγει εύκολα. Αργεί ακόμη… Η ζέστη του αγκαλιάζει το σώμα και το πρόσωπό μου, η υγρασία με… σκοτώνει, μου διακόπτει την αναπνοή.
Το φθινόπωρο μου θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια. Το δημοτικό σχολείο, τα παιγνίδια στη γειτονιά. Μου θυμίζει γειτονιές, πλατείες, μυρωδιές.
Άλλο ένα καλοκαίρι φεύγει… Όπως τις ζωές, όπως του φίλους και συνεργάτες… Αναμνήσεις, εικόνες. Φευγάτες, θολές. Κι όμως υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή μας. Ζούμε και αναπνέουμε.
«Πρέπει»
Γυρίζω τις σελίδες του ημερολογίου. Άλλος ένας μήνας προστίθεται στην πλάτη μας. Μια πλάτη φορτωμένη από υποχρεώσεις, «πρέπει», «επιβάλλεται», «είναι υποχρέωσή σου». Φυλλομετρώ τις σελίδες. Σταματώ, προσπαθώ να θυμηθώ ημερομηνίες επετείων, θανάτων, γάμων, γενεθλίων. Η ζωή είναι ένας κύκλος και γυρίζει.
Ο Σνούπυ τεμπελιάζει και χαζεύει, περιμένοντάς με να σηκωθώ από το γραφείο για να με ακολουθήσει. Η πίστη και η αφοσίωση του σκύλου! Η Μαρίνα αύριο θα πάει νηπιαγωγείο. Πόσο μεγάλωσε! Θα μου λείψουν οι φωνούλες της, οι κλοτσιές στην πόρτα, οι μεγάλες αγκαλιές της! Η αθωότητα και η ειλικρίνεια ενός 4 χρόνου παιδιού. Πόσο θα ήθελα να επέστρεφα στα παιδικά χρόνια!
Τα φορτία
Οι τράπεζες ανακοινώνουν αποτελέσματα. Τα φορτία είναι ακόμη βαριά και ασήκωτα. Οι δανειστές φτάνουν σύντομα και θα ζητήσουν εξηγήσεις. Ο Αθανάσιος Ορφανίδης καταθέτει στη Βουλή. Παρουσιάζει τη δική του θεώρηση για την κρίση, όλα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, όλα όσα έγιναν και δεν έπρεπε να γίνουν. H ιστορία θα τον κρίνει. Παρακολουθώ τις πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές. Δεν εκπλήττομαι με το θράσος εκείνων που έφταιγαν και έπρεπε να είναι σήμερα στης φυλακής τα σίδερα. Εκπλήττομαι με την ανοχή μας!
Μια σκέψη περνά ξυστά από το μυαλό μου. Τελικά είμαστε οι αποκλειστικά υπεύθυνοι της κατάντιάς μας! Ανεχόμαστε, συγχωρούμε, ξεχνούμε. Για το δικό μας συμφέρον, για τη δική μας καρέκλα, για τη δική μας καλοπέραση. Το προφίλ του Κυπραίου.
Οι προκλήσεις
Μαζεύω δυνάμεις, ξέροντας πως το φθινόπωρο συνήθως περνώ σε μια κατάσταση νωχελικότητας, όσο με αφήνουν. Τεμπελιάζω, βαριέμαι, ψάχνω για νέους στόχους και προκλήσεις. Νιώθω πως στερεύουν οι ιδέες, χάνονται οι στόχοι. Μετά θυμάμαι πως κάπου διάβαζα πως και το τίποτα σημαίνει πολλά.
Και πάλι το μυαλό μου τρέχει… Βιαστικά. Για να προλάβει τι και ποιους, για να κολλήσει σε σκέψεις, εμπειρίες, αναμνήσεις…
Τελικά το κουράζω. Το ξέρω! Τουλάχιστον εφευρίσκω τρόπους για να το κατευνάζω, να το ξεφορτώνω, να το βάζω σε μια πορεία. Δεν ξέρω εάν είναι η σωστή. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Όλα έρχονται και φεύγουν χωρίς να τα καθορίζουμε.
Η κόπωση
Το πρωινό αεράκι αγκαλιάζει το πρόσωπό μου. Χτυπώ μηχανικά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, προσπαθώντας να μαζέψω δυνάμεις για να βγάλω τη μέρα. Σε λίγο η κάψα θα φουντώσει και θα μου στείλει το μήνυμα πως αρχίζει η κόπωση. Η κόπωση της αρρώστιας, που σου ρουφά την ενέργεια. Αυτοάνοσα νοσήματα!
«Ως αυτοάνοσες ασθένειες ορίζονται εκείνες οι οποίες προκαλούνται από υπερβολική και λανθασμένη απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος έναντι στον ίδιο τον οργανισμό. Το ανοσοποιητικό σύστημα έχει εξελιχθεί ώστε να μας προστατεύει απέναντι σε οποιοδήποτε ξένο σώμα που μπορεί να εισβάλλει στον οργανισμό μας. Επομένως, οι αυτοάνοσες ασθένειες είναι η ακριβώς αντίθετη περίπτωση της ανοσολογικής ανεπάρκειας, η οποία προκαλείται από υπολειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος». Αυτοάνοσα νοσήματα. Η κατάρα της σύγχρονης εποχής.
Επίθεση εναντίον μας
Η επίθεση ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό αποδεικνύεται τελικά καταστροφική. Για το σώμα, το μυαλό, την ψυχολογία μας. Περίπλοκη υπόθεση, για ανθρώπους με γερά νεύρα και υπερβολική υπομονή. Για να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου, να αποβάλλεις εκείνα που σε καταπονούν και να μην παίρνεις τη ζωή στα σοβαρά.
Δεν δικαιούσαι, ναι δεν δικαιούσαι να κάνεις εκπτώσεις στη ζωή σου. Οι εκπτώσεις είναι για τα υλικά αγαθά! Για τις τιμές των ρούχων και των άλλων καταναλωτικών ειδών. Τελικά η ζωή είναι ένα πείραμα, μια παρτίδα σκάκι! Παίζεις και χάνεις, παίζεις και κερδίζεις. Μπορείς να μάθεις από τα λάθη, τις επιτυχίες, όλα είναι μια εμπειρία και πρέπει να την γευτείς. Όπως την πικρή γεύση του λεμονιού ή τη γλυκιά του παγωτού φράουλας. Η ζωή είναι γεμάτη μυρωδιές, αρώματα, μικρά και όμορφα. Ή ακόμη ανυπόφορα, δύσκολα, μίζερα.
Από σένα εξαρτάται πώς θα τα δεις, να τα εξετάσεις, να τα διαχειριστείς. Η ζωή είναι ένα μεγάλο πείραμα. Δοκιμάζεις διάφορες μεθόδους μέχρι να σου βγει η καλύτερη, η πιο αποτελεσματική, εκείνη που θα σε οδηγήσει στην επιτυχία.
Τα μικρά…
Ξαπλώνω στον καναπέ αποκαμωμένη από την κούραση. Άλλη μια δύσκολη μέρα περνά. Αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Η κάθε μέρα είναι μια ολόκληρη ζωή. Παίρνεις τα όμορφα, τα κρατάς στο συρτάρι, στην καρδιά σου, στη σκέψη σου. Αφήνεις στο περιθώριο τα δύσκολα, ακόμη κι αν σου υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι δύσκολη.
Ανοίγω το παράθυρό. Το νυχτερινό αεράκι εισβάλλει και οι μυρωδιές των γιασεμιών πνίγουν όμορφα τον χώρο. Η σιωπή είναι ευλογία. Ο Σνούπυ κοιμάται με το ένα αυτί στην πόρτα. Τα μάτια μου κλείνουν και ανοίγουν σαν εκείνα της ψεύτικης κούκλας που παίζουν τα κοριτσάκια.
Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Ο Χάρης μού αρέσει που δεν χάνει την αισιοδοξία του περί πιστής τήρησης του προγράμματος προσαρμογής. Ο Νίκος Αναστασιάδης θεωρεί πως αρχίζει η ανάκαμψη της οικονομίας, το διακηρύττει για να το πιστέψει κι ο ίδιος. Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης χαίρεται και πείθει τον εαυτό του πως επιτέλους έφθασε η ώρα για την πολυπόθητη μεταρρύθμιση του δημοσίου τομέα. Αν τα καταφέρει, θα ενσωματώσει στο βιογραφικό του πως κατάφερε να σκοτώσει τη Λερναία Ύδρα… Όπως τον Τσίπρα, τότε που ήταν σίγουρος πως δίπλωσε τη Μέρκελ, γονάτισε τον Ντράγκι και έφαγε για πρωινό τον ξενέρωτο τον Ντάισελμπλουμ που κάθε φορά που τον βλέπω, θυμάμαι τα εκτροφεία χοίρων που διαθέτει! Σκέφτομαι πως δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Σε πολλά, στα περισσότερα. Ως άνθρωποι και ως κοινωνία.
Ακούω για τα γενέθλια των celebrities που παρευρέθηκαν για να δοξάσουν! Τα σύγχρονα και κάκιστα τσιφτετέλια, που μαγεύουν τις μάζες! Όμως, μετά αλλάζω σκέψη και νιώθω τον αέρα που αναπνέω, απολαμβάνω τη ζωή, όση μας έμεινε, ελπίζοντας πως το αύριο είναι μια καινούργια μέρα και φωνάζοντας μεγαλοφώνως πως η ζωή δεν κουρεύεται!