Οι νοσηλευτές είναι πάντα εκεί…
Tης Αργυρώς Παναγιώτου*
Βρισκόμουν στο ασθενοφόρο. Ετοιμοθάνατη. Από πάνω μου δυο νοσηλευτές πάλευαν να με κρατήσουν στη ζωή. Η διαδρομή μου προς το νοσοκομείο ήταν σύντομη, αλλά η παραμονή μου σ’ αυτό κράτησε εννέα μήνες. Κάθε μέρα έβλεπα τους κόπους τους να περιποιηθούν πληγές γεμάτες μικρόβια, με αυταπάρνηση της δικής τους υγιεινής και ασφάλειας. Ανέμενα να με λούζουν στο κρεβάτι, να με αλλάζουν και να με ντύνουν, όντας πια ανήμπορη και καθηλωμένη. Περίμενα να με βάζουν στην αναπηρική καρέκλα, να με βγάζουν έξω στον κήπο για να νιώσω τον ήλιο που για μήνες αγνοούσα πότε έδυε και πότε ανέτειλε, να μου δίνουν τα φάρμακά και να μου ρυθμίζουν το οξυγόνο που με κρατούσε ζωντανή. Προσδοκούσα τέλος, να με ξαναβάζουν στο κρεβάτι, μέχρι την επόμενη και την επόμενη μέρα. Γιατί οι νοσηλευτές, ποτέ δεν αρνήθηκαν να με φροντίσουν…
Κάθε φορά που έμπαινα στο χειρουργείο, πριν μετρήσω αντίστροφα μέχρι το δέκα και κλείσω τα μάτια μου υπό την επήρεια του αναισθητικού, το τελευταίο βλέμμα που αντίκριζα ήταν αυτό των νοσηλευτών. Έντρομη και μη ξέροντας αν θα ξυπνήσω ποτέ ξανά, τους κοίταζα διερευνητικά θέλοντας να αποσπάσω κάθε δυνατή αισιοδοξία. Ποτέ δεν αρνήθηκαν να μου δώσουν δύναμη… Κάθε στιγμή που ξυπνούσα από το χειρουργείο ζητούσα βοήθεια, γιατί κρύωνα, γιατί δεν ανέπνεα, γιατί πονούσα, ήταν το βλέμμα των νοσηλευτών που αντίκριζα πρώτα, με ευγνωμοσύνη και απέραντη χαρά. Διερευνητικά και πάλι, προσπαθούσα να καταλάβω αν όλα πήγαν καλά. Το νεύμα τους και μια καλή κουβέντα ήταν αυτά που μου έδιναν κουράγιο να συνεχίσω. Ποτέ δεν μου αρνήθηκαν το χαμόγελό τους…
Σε κάθε ώρα της οικογένειάς μου, το νοσηλευτικό προσωπικό βρισκόταν πάντα εκεί. Για να μας ανακοινώσουν με παρρησία τις εξελίξεις. Άλλοτε τραγικές και δύσκολες, άλλοτε ευχάριστες και ευοίωνες. Ήταν εκεί, σε όλες τις στιγμές που μας σημάδεψαν. Ήταν εκεί, όταν όλα πια έμοιαζαν να αλλάζουν με τρόπο που κανένας δεν μπορούσε να ελέγξει και να αλλάξει. Ήταν εκεί, όταν η ζωή σχεδίαζε το δικό της μονοπάτι που εμείς, ηθελημένα, ή όχι, οφείλαμε να ακολουθήσουμε. Γιατί, ποτέ δεν μας αρνήθηκαν την αλήθεια…
Όταν κανείς βρίσκεται σε ανάγκη, εκτιμά πολύ περισσότερο την αυταπάρνηση, την ανιδιοτέλεια και την προσφορά στον πάσχοντα. Όταν πάλι, νομίζει ότι είναι ισχυρός, αγνοεί τα πάντα. Χρειάζεται να νοσήσει κανείς για να κατανοήσει το λειτούργημα των νοσηλευτών; Χρειάζεται κανείς να πονέσει για να το εκτιμήσει; Τα αιτήματά των νοσηλευτών για την αναγνώριση των πανεπιστημιακών τους πτυχίων, για την αποκατάσταση της μισθοδοσίας τους, για την περαιτέρω αναβάθμιση τόσο του ρόλου τους, όσο και των δομών στα δημόσια νοσηλευτήρια, για την αποκατάσταση της έντονης και επικίνδυνης υποστελέχωσης που όλοι πλέον διακρίνουμε, αλλά και για την πληρότητα των τραγικών ελλείψεων αναλωσίμων, δεν είναι μόνο αναγκαία αλλά κυρίως ΔΙΚΑΙΑ.
«Το κράτος είναι φτιαγμένο για τον άνθρωπο, και όχι ο άνθρωπος για το κράτος». Οι νοσηλευτές ποτέ δεν μας αρνήθηκαν τη φροντίδα, τη δύναμη, το χαμόγελο, την αλήθεια. Ποτέ δεν μας αρνήθηκαν την ίδια την ΑΝΘΡΩΠΙΑ τους…
ΕΜΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ;
*Δημοσιογράφος