Μια ροζ ζωή γλυκιά σαν αμαρτία!
Της Χρύσως Αντωνιάδου
Κάθε φορά που έχω μια κρίση στη ζωή μου, μια πρόκληση, μια αλλαγή, το ρίχνω στα γλυκά. Όχι πως τις άλλες περιόδους τα μειώνω αλλά ειδικά εκείνες τις περιόδους δεν έχω τον θεό μου! Καταβροχθίζω μπισκοτάκια το πρωί, συνοδευτικά με τον καφέ ή τη λεμονάδα, και ολόκληρα κομμάτια γλύκισμα το μεσημέρι ή το βράδυ.
Διαβάζω τις δίαιτες και με πιάνει η αναγούλα, γυρίζω σελίδα και λέω φωνακτά πως δεν θα πεθάνω εγώ από ασιτία ή νευρική ανορεξία! Γυμνάζομαι, περπατώ, αλλά το γλυκό γλυκάκι και όποιον πάρει ο Χάρος. Τελικά, θα πάω από υπερβολική δόση ζάχαρης και κρεμώδεις συνδυασμούς σοκολάτας, λευκής και μαύρης.
Ζάχαρη ζωή μου!
Ακόμη κι αν με αναγκάσει ο γιατρός να περιορίσω τη ζάχαρη γιατί «δεν κάνει καλό στην περίπτωσή σου», βάζω από το ένα και βγάζω από το άλλο. Ακούω τις παραινέσεις δυο μέρες και την τρίτη μπαίνω και πάλι στα γνωστά και γλυκά μονοπάτια της ευτυχίας.
Δεν ξέρω τι έχω πάθει με τη ζάχαρη, αλλά καταλαβαίνω και συμπάσχω με εκείνους που δεν μπορούν να κόψουν το τσιγάρο ή το ποτό. Και η ζάχαρη άλλη μια γλυκιά αμαρτία, που μπορεί βεβαίως να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα, να πάθεις πίεση, να καταστραφεί το συκώτι σου, ή καλύτερα να τρελαθούν οι αιματολογικές σου εξετάσεις. Τελοσπάντων, εγώ και τα πάσης γης ζαχαρωτά είμαστε ένα και το αυτό, και ούτε ο καλύτερος γιατρός του κόσμου δεν μπορεί να σταματήσει αυτόν…. τον μεγάλο έρωτα, όσες προσπάθειες και να κάνει για να μπει ανάμεσά μας.
Λοιπόν, καταβροχθίζω και εγώ δεν ξέρω πόσες γλυκιές απολαύσεις και αμαρτίες την ημέρα και μετά κάθομαι στον καναπέ και σκέφτομαι τα κιλά που έβαλα, που πρόσθεσα στο κορμί μου και με πιάνουν οι τύψεις. Μέχρι την επόμενη φορά, που δεν αργεί να εισβάλλει στη ζωή μου ένα εκμέκ καταίφι, μια σοκολατίνα ή εκείνα τα τρίγωνα Πανοράματος που μου λένε «έλα να μας φας» και δεν αντέχω την πρόκληση!
Μόνιμη εξάρτηση
Μετά σου λένε οι άλλοι «πάχυνες!» και δεν μου μπαίνουν τα ρούχα και αναγκάζομαι να τα χαρίσω, να τα ανοίξω. Γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα δώσει και όλα, επειδή αποφάσισε πως θα σκοτώνει τους κάθε λογής εχθρούς του με τα γλυκά και τις λιχουδιές!
Έχω λοιπόν μια μόνιμη εξάρτηση με τη ζάχαρη, παρά τις προσπάθειες που ομολογώ πως καταβάλλω για να τη στερηθώ. Αδύνατον! Μόνο για 24 ώρες και εκείνες παίζονται! Ίσως και να το φιλοσόφησα το θέμα. Παρά να πάω από καρκίνο, κατάθλιψη ή αυτοάνοσες παθήσεις, καλύτερα να πάω από ζάχαρη και μάλιστα θα είναι και καλύτερη, γιατί είναι γλυκιά!
Οι μέρες του Καρκίνου
Και μετά γυρίζω σελίδα και μου έρχονται οι θύμησες. Το ημερολόγιο του μήνα μού υπενθυμίζει πως είναι οι μέρες του Καρκίνου του Μαστού. Εκείνες οι ροζ κορδελίτσες, τι όμορφο χρώμα το ροζ, που μετατρέπεται σε σύμβολο του μαστού!
Ροζ! Η ζωή είναι ροζ γιατί επιλέγεις έτσι να τη δεις. Είναι ροζ γιατί σου θυμίζει την κόρη σου βρέφος, με τα ροζ ρουχαλάκια, τις ροζ φορμίτσες και τα ροζ φορεματάκια. Όσοι ασχολούνται με την επιστήμη των χρωμάτων δηλώνουν πως το ροζ συμβολίζει την αγνότητα, την ακεραιότητα και το πάθος! Επιλέγεις το ροζ γιατί απαντάς με το συναίσθημα και όχι τη λογική, νοιάζεσαι για τη ζωή. Το ροζ είναι το χρώμα! Σε παίρνει από το χέρι, από το χάος, την καταστροφή, τη στεναχώρια, την αναταραχή και σε φέρνει στην ηρεμία, τη γαλήνη, τη χαλάρωση, την αποδοχή.
Οι γυναίκες ξεχύνονται στους δρόμους με τις ροζ φιγούρες. Μέχρι πρόσφατα δεν σε αφορούσε η ημέρα, μέχρι πριν κάποια χρόνια, μέχρι χθες και προχθές. Αύριο σε αφορά, σήμερα σε αφορά, αφορά καθεμιά από εμάς.
Σε στιγματίζει, ζεις με αυτήν την εμπειρία, έπαθες και έμαθες. Δεν είσαι πια η ίδια. Ούτε μπορείς να γίνεις ποτέ η παλιά Μαρία, Έλενα, Χριστιάνα.
Ξυπνάς από το χειρουργείο και κάτι σου λείπει. Είχες μια ζωή πριν και τώρα έχεις μια ζωή μετά, με κάτι πάνω σου λιγότερο. Ξυπνάς από τον λήθαργο, σου αφαίρεσαν εκείνη … την κατάρα, φεύγει από πάνω σου…
Και μετά συνέρχεσαι
Μετά συνέρχεσαι και μαθαίνεις να ζεις. Και τότε αρχίζεις να τρως πολλά γλυκά, γιατί η ζωή πρέπει από εδώ και πέρα να είναι γλυκιά σαν σοκολάτα! Ακόμη κι αν είναι μαύρη η σοκολάτα, η ζωή σου δεν μπορεί να είναι ποτέ πια μαύρη!
Εκεί λοιπόν που μπαινοβγαίνεις μες τα νοσηλευτήρια, και κάμνεις νέες γνωριμίες, σε πιάνει η … κρίση ηλικίας, μάλλον η κρίση του καρκίνου όπως τη λέω εγώ, αναθεωρείς τις αποφάσεις σου. Αναδιπλώνεσαι, ωριμάζεις, ανακαλύπτεις ποια είσαι, παραδέχεσαι πως η ζωή δεν είναι μες τα πούπουλα, ούτε οι άνθρωποι είναι όλοι καλοσυνάτοι!
Οι άνθρωποι έχουν τους εγωισμούς τους, νοιάζονται για την πάρτη τους πρώτα και μετά για όλους τους άλλους.
Τότε νομίζεις πως τα χάνεις όλα! Όχι μην φοβάσαι και μην πτοείσαι. Κρίση είναι και θα περάσει. Πάρε το στυλό, γράψε στο χαρτί ονόματα και άρχισε να διαγράφεις. Όπως κάναμε όλες μας! Γράφεις και αφαιρείς, γράφεις και σβήνεις μέχρι που ανακαλύπτεις πως από τώρα και στο εξής γράφεις τη δική σου ιστορία, μάλλον η ιστορία της ζωής σου τώρα ξεκινά για σένα. Ανοίγεις μια νέα σελίδα, γράφεις μια ημερομηνία, και μετά από εκεί και πέρα όλα αλλάζουν.
Εξετάσεις, θεραπείες, ενέσεις, νέοι φίλοι. Και εσύ να χάνεσαι στο κενό και μετά, ξαφνικά, να παθαίνεις ένα δεύτερο σοκ, μετά το πρώτο της διάγνωσης, και να γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ξεχνάς τη ζωή που είχες κάποτε, στην εποχή του προ, του προ του καρκίνου, όπως λέμε Προ Χριστού εποχή!
Μια νέα αρχή
Η ζωή σου γράφεται από την αρχή. Και είναι γεμάτη γεύσεις. Γλυκές σοκολάτες, ευωδιαστό καφέ, μυρωδιές του γιασεμιού. Ρουφάς τη ζωή, την πιάνεις από τον γιακά, της δίνεις ένα μπάτσο και λες «αποκλείεται να σε αφήσω να με πάρεις από κάτω! Κατάλαβέ το!». Μάλλον, καλύτερα, σε παίρνει από κάτω και βγαίνεις από πάνω νικητής της ζωής! Μέχρι την επόμενη φορά. Και πάλι από την αρχή.
Γι’ αυτό από τότε, λατρεύεις το ροζ χρώμα, το χρώμα του μωρού, κατεβάζεις τα γλυκά δοκιμάζοντας τη μεγαλύτερη σου αμαρτία και φτιάχνεσαι με κάτι μαύρες σοκολάτες, άρτι αφιχθείσες από τις Βρυξέλλες. Γίνεσαι καινούργια! Ακόμη κι αν βάλεις τα κιλά σου, σου λένε πως παιδιαρίζεις μες τα ροζ και ξέχασες την ηλικία σου!
Βγες λοιπόν στους δρόμους μαζί με όλες τις επιστήθιες φίλες, πάρε τη φίλη που περνά τα ίδια από το χέρι, αγκάλιασέ την και πες της να μην φοβάται γιατί ο καρκίνος νικιέται! Μπορεί να τον νικήσει, όπως και εσύ και εσύ και εγώ, και η καθεμιά και ο καθένας μας! Και μετά φτιάχνεις ένα ολοκαίνουργιο κάδρο και βάζεις μέσα όλα τα σημαντικά που σου απέμειναν στη ζωή.